Հրաչ Երվանդը հայ հրապարակագրության ակնառու դեմքերից մեկն է։
Սույն հրապարակումը, որ տպագրվել է 1925 թ․, հատված է նրա հոդվածից։
Խաղաղասիրութիւնը մեղկութիւնն է, թուլամորթութիւնն ու երկչոտութիւնը՝ մարդկային բնաւորութեան մէջ։
Ռազմասիրութիւնը՝ ջլուտ կորովը, խիզախութիւնն ու քաջութիւնը՝ նոյն բնաւորութեան մէջ։
Խաղաղասիրութիւնը ստրկութիւնն է, ռազմասիրութիւնը՝ ըմբոստութիւնը։
Խաղաղասիրութիւնը նահանջն ու դասալքութիւնն է, մութ գոյներով ժուժկալ պատկեր մը, որ ոչինչ ունի ձգողական իր մէջ։ Ռազմասիրութիւնը աներկիւղ խոյանքն է, յառաջխաղացքը՝ ուռած կուրծքով, վառ գոյներու պատկերը, որ երևակայութիւնը կը գրգռէ, կը հափշտակէ ու կը գերէ։
Խաղաղասիրութիւնը իրաւունքին և պատիւին մահն է․ ռազմասիրութիւնը՝ իրաւունքին ու պատիւին կեանքը։
Խաղաղասիրութիւնը տկարին պատնէշն է, անոր ակամայ առաքինութիւնը․ ռազմասիրութիւնը՝ ուժին նիզակը և փառքը։
Պատրաստեց Խաչատուր Դադայանը